kozmik ruyalarimda ankaranin baharina okyanus gibi vuran yalnizligi gorsem, yemek ve cop kokan caddelerinde yururken bulunan bir yirmilik gibi cebime koyuversem cesareti, o cesaretle asik olsam, Ankara da asik olsam. Asklarin asla haykirilamayacagi sokaklarda, sicak pembe tozunda yutsam sesimi, seve seve bogularak olsem yavasca. Ankara'nin bahari icimdeki kisi supururken beni de alip goturse dunyanin her tarafindaki gul sehirlerine. Ben artik ben olmak istemiyorum diyorum guzel kus, ben paylacolarla karsilasinca korkan cocuk, artik kacmak istiyorum. yok gibi hissediyorum anlayabiliyor musun. Ankarayla birlikte yok oluyorum, bin kere attigim her adimda siliniyorum, yok oluyorum izlerimi takip ettikce geriye. Gri kaldirimlarimda kendimi kaybediyorum. yavas yavas insanlik tukuruyorum, sevgimi oyle kusuyorum ki, bosaliyorum. Umitten ve emniyetten ayni anda bosaliyorum.
ben sanirim biraz dorothynin aslani gibiyim, korkuyorum
28 Mart 2010 Pazar
4 Mart 2010 Perşembe
know how
etrafimdaki insanlardan, ozellikle yasli insanlardan, ogrenilecek ne cok sey var ya. onlar topragin iki metre altini boylamadan ogrenmek lazim bunlari.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
